Door Karin Bek  |  juni 2024

In 2022 kwam er een bericht langs op mijn Facebook: ‘Kom naar De Zomerschool van Huis van Vervoering’. Ik zag wat foto’s van mensen die op een grasveld stonden en eigenlijk had ik geen idee wat ze precies deden.

Toch werd er iets getriggerd: In 2021 had ik 8 maanden moeten revalideren na een val in huis en was ik in een diepe put beland waar ik alweer behoorlijk uit was opgekrabbeld met behulp van mijn fysio en later life-coach. Ik was van alles gaan proberen: schrijven, zingen in een koor, de sportschool en ik werkte weer fulltime. Hoe meer ik deed, hoe beter het met me ging.

Omdat het koor toch een zomerstop had, besloot ik om eens te onderzoeken of ik theater leuk zou vinden.

Nou, dat heb ik geweten… als een vis in het water. Ik bleek dingen te kunnen en durven waarvan ik alleen maar had gedroomd. Soms was het superspannend en vroeg ik me af waarom ik niet gillend het pand uitliep. De dag van de eindpresentaties, waarvoor ik een monoloog had geschreven (zie hieronder), was ik zo zenuwachtig dat ik om me heen zat te kijken of ik nog ergens naar buiten kon.

Gelukkig ben ik gebleven, want ik bleek rustig te worden als ik eenmaal voor het publiek stond en mijn verhaal kwam bij veel mensen binnen. Ik kreeg knuffels van onbekenden en heel veel complimenten. Het was als thuiskomen. Nog steeds zijn er mensen bij Huis van Vervoering die aan me vragen of ik ‘die vrouw van die mooie tekst ben’. Als kers op de taart werd diezelfde tekst afgelopen mei gebruikt in de productie ‘Lijven’, waarin ik hem nogmaals heb voorgedragen.

A.s. maandag begint de zomerschool 2024 en ik sta te trappelen….. Al die lieve, gezellige en een beetje gekke mensen. Het ‘schoolkampgevoel’ als we aan de picknicktafels een kopje thee– of koffie drinken met een koekje. De waardering voor elkaar en het gebrek aan oordeel: je mag er zijn zoals je bent. Benieuwd wat ik dit jaar leer over theatertechnieken en mezelf.

In september beginnen de repetities voor de Huisvoorstelling die in november in première gaat: ‘Rimpels en vlinders’ over intimiteit en liefde als je wat ouder bent. De mooie, grappige, ongemakkelijke en overweldigende dingen die je ook als 55+’er kunnen overkomen als het klikt met een onbekende, maar ook het vertrouwde van levenslange relaties en de intimiteit van het delen van een taartje met een goede vriend.

De inspiratiesessies zijn inmiddels achter de rug en het belooft een feestje te worden. Zowel voor ons als makers, als voor het publiek.

We houden jullie op de hoogte !

————— Monoloog (juli 2022) —————

Misschien wordt het tijd je lichaam te zien zoals het werkelijk is, een ongelooflijke en verbazingwekkend competente machine.

Die je ziel brengt waar hij zijn moet in dit leven.

Die je laat leven.

Deze regels van een tekst van het internet kwamen van de week keihard bij me binnen. Ik zag de foto’s van de Zomerschool van vorige week zaterdag en kon nauwelijks naar mezelf kijken: een hangbuik, hangtieten en afhangende schouders.

Ik haat mijn lichaam al heel lang en met passie.

Ik heb dan ook levenslang roofbouw gepleegd: verkeerd eten en drinken, niet bewegen….

Iedere dag heeft het gestreden

Zonder zich iets aan te trekken van de voortdurende stroom van negativiteit die zich een weg baant van je hersens naar je cellen:

Niet goed genoeg

Niet aantrekkelijk genoeg

Niet de goede vorm

Mijn lijf, mijn arme, arme lijf dat zo hard werkt en daar almaar geen waardering voor krijgt. Sterker nog: ik zie mijn lijf soms als mijn grootste vijand: Tja, ik wil wel, maar mijn lijf werkt niet mee ! Ik praat over mijn lijf alsof het geen deel van me is.

Mijn lijf, mijn arme, arme lijf dat me door operaties en ziektes heeft heen geloodst en als dank daarvoor wordt buitengesloten.

Ja, ik ben grappig en nieuwsgierig en gezellig en slim, maar mijn lijf……

Wauw ! En dan word je 65 en realiseer je je dat je dat niet wordt ondanks je lijf, maar dankzij dat lijf ! Ik sport, ik zing, ik theater, ik werk, ik schrijf…

Ik vraag me af of je weet

Hoe veel beter jullie zouden zijn als een team.

Ik vraag het me af.

En ik ben het me gaan afvragen en heb, na een eerste gevoel van schaamte, besloten dat ik van mijn lijf moet gaan houden omdat ik niet anders kan. Mijn alleroudste en allerbeste vriend ! En hoewel het onwennig voelt, is de band al aan het veranderen. Ik probeer minder te oordelen en te bedenken wat het allemaal wél goed doet. Ik probeer rechter op te lopen en me niet meer te verschuilen.

Weet je wat ook enorm geholpen heeft? Jullie ! Ik heb hier geen moment het gevoel gehad dat ik er niet mocht zijn of dat er geoordeeld werd over mijn vetjes. Misschien hebben jullie achter mijn rug wel dingen gezegd of gedacht, maar jullie zijn zulke goede acteurs dat ik daar niets van gemerkt heb. Dank daarvoor.

Volgend jaar hoop ik hier weer te zijn. Ik voel me hier goed. Ik hoop dat ik dan weer 10 kilo lichter ben, zoals ik nu 10 kilo lichter ben dan vorig jaar. Ik denk dat het gaat lukken en zo niet….dan is het ook goed. Dan heeft mijn lijf me weer een jaar verder gebracht.