Door Karin Bek/Mercedes Olivieri Acosta  |  laatste update: november 2024

Oktober 2024 | Officieel was de eerste leessessie op 14 september, maar eigenlijk ontstond het idee voor Rimpels en Vlinders al eerder, en ook de voorbereidingen waren toen al gestart. Begin mei hebben we gewerkt aan de voorstelling Lijven. Tijdens het maakproces onderzochten we wat ouder worden met ons lichaam doet en hoe dat ons denken en handelen beïnvloedt.

Het werd een korte, maar waardevolle ontdekkingsreis waarin we elkaar, en misschien zelfs onszelf, beter leerden kennen. Er groeide ook vertrouwen om open en eerlijk met elkaar te praten over die lichamen, die vaak zo prachtig en sterk zijn, maar soms ook vreselijk in de weg kunnen zitten. Die ons onzeker maken, maar er ook voor zorgen dat we nog zo veel kunnen. Die ons blijven dragen, hoe slecht we er soms ook voor zorgen.

In vier dagen tijd maakten we een voorstelling die door het publiek positief werd ontvangen en die voor ons de eerste stap was naar de huisvoorstelling.

Op 23 mei en 10 juni waren er inspiratiesessies. We maakten kennis met Anne Hogewind, die het script zou gaan schrijven, en met de spelers die geïnteresseerd waren in het thema ‘Intimiteit en liefde bij 55+-ers’. Achter de schermen hadden Roeland en Annoushka gesprekken met mensen uit de zorg. Wat konden zij vertellen over intimiteit, liefde en seksualiteit in zorginstellingen?

Uit al die sessies en gesprekken moest Anne een samenhangend stuk schrijven. De zomer was rustig: we hadden wel de zomerschool en een feestje, maar wat betreft de huisvoorstelling bleef het stil. Op 13 september kwam de mail: “Morgen gaan we beginnen! We repeteren en spelen in Concordia en verwachten je daar.”

Het script zat als bijlage bij de mail, met het verzoek om het te downloaden, maar nog NIET te lezen…

Inmiddels is het 20 oktober en zijn we volop aan het repeteren. Iedere maandagavond en zaterdag, en voor de bewegers onder ons ook nog op vrijdagavond.

Daarover de volgende keer meer…

November 2024 | Behalve dat ik af en toe iets vertel over het maakproces, is dit ook de perfecte plek om zo nu en dan een medespeler voor te stellen. Dit keer: Mercedes Olivieri Acosta. Ze vroeg me om namens haar een stukje toe te voegen. Met liefde, Mercedes!

Ik heb Mercedes leren kennen als een lieve, bescheiden, rustige vrouw, die echter op het toneel moeiteloos verandert in een boze koningin of een hysterische roddeltante. Ze is mijn medespeelster, mede-ambassadeur, en in de voorstelling ‘Lijven’ hebben we samen op de bank gelegen onder een dekentje.

Mercedes komt oorspronkelijk uit Argentinië, waar ze acteerlessen volgde en een tijdlang probeerde van haar kunst te leven. Helaas lukte dat niet, dus is ze les gaan geven, wat ze nu nog steeds doet. Geen acteerlessen, maar taallessen aan de British School in Nederland.

Een aantal jaren geleden ontdekte ze dat ze bij Het Huis van Vervoering met leeftijdsgenoten theater kon maken. Die kans heeft ze met beide handen aangegrepen, en daar mag HvV blij om zijn, want Mercedes is een topper.

“Waarom zijn we hier? Elke keer als ik aan een nieuw project van Het Huis van Vervoering begin, vraag ik mezelf af: Waar ben ik aan begonnen?! Schema’s, reizen, vermoeidheid… Na elke repetitie, die vaak tot middernacht duurt, moet ik de volgende dag weer werken.

Iedereen zou zeggen: je bent gek! Raak niet betrokken bij iets dat zoveel inspanning kost!

Maar zodra ik bij de repetitie ben, met de mensen, de humor, het gelach, dan weet ik waarom ik hier ben. Het gevoel dat we allemaal iets gemeen hebben, het plezier om deel uit te maken van een groep—dáár doe ik het voor. Daarom, en voor nog veel meer, ben ik er elke keer weer bij.

Ik word gemotiveerd door de kans om mezelf te uiten, om op het podium te staan met mensen van wie ik weet dat ze me begrijpen. Het motiveert me ook dat degenen die alles organiseren—Annoushka, Roeland en Marijn—voortdurend voor ons zorgen en ons begrijpen.

De wekenlange repetities, de zenuwen, de openingsdag… Het maakt allemaal deel uit van een proces waarin we als groep iets willen uitdragen. We hebben daarvoor de ideale plek gevonden en ik prijs mezelf gelukkig dat ik deel uitmaak van zo’n omgeving!

Hoe leuk zou het zijn als er nog meer mensen komen om te ervaren hoe dit voelt!”

Inmiddels begint Rimpels en Vlinders vorm te krijgen. Afgelopen zaterdag zijn we héél voorzichtig begonnen met het bepalen van de volgorde van een deel van de scènes, en het begint echt ergens op te lijken. We werken er allemaal hard aan om er iets moois van te maken. Soms lopen we op ons tandvlees, maar het is ontzettend leuk en meer dan de moeite waard!

Het voelt momenteel dubbel: er moet nog zó veel gebeuren en besloten worden, maar tegelijkertijd begint alles langzaam op zijn plek te vallen.

Ik heb nog geen idee waar mijn volgende verhaal over zal gaan. Ik zou zeggen: houd onze pagina in de gaten en vergeet geen kaarten te bestellen!