Dit jaar wil ‘t zomergevoel maar niet echt komen
Somberte en zon wisselen elkaar af. Twijfel. Dat vaccin ik weet ‘t niet. Als mantelzorger wellicht ‘t beste. Maar graag kies ik zelf! Of en wat. Veilig en gezond.
Ik besluit iets te zoeken voor mezelf. Mijn zinnen te verzetten. Wel zo gezond.
Iets met dans, iets nieuws? Wat kan je doen als je niet al te veel te makken hebt? Ik stuit op ‘t Huis van vervoering. Broedplaats. Ha ook iets voor 55 plus. Gewoon proberen! Ik mag mee doen; alleen lukt t me niet de eerste keer. Kinderlijk spannend vind ik het.
‘t Gedeelte van Den Haag waar de loods ligt ken ik niet. Mooi in de groen tegen een duinpark aan. De Appel repeteerde er. Niet de minste. Historische grond dus.
Twee mensen zitten buiten aan een picknicktafel. Ze heten me welkom en bieden me heel vriendelijk meteen thee of koffie aan. Zo hartelijk dat ‘t me beroerd. Roeland en Annoushka zijn overdag al bezig geweest met schrijven. Ja ja verantwoordingen en aanvragen moeten er ook gemaakt worden. Roeland doet in ‘t Huis de muziek- en tekst kant. Annoushka de dans en dat is die avond aan de orde. De mensen van de groep druppelen binnen. Heel divers en voor ‘t eerst zie ik meer mensen met een gemengd Aziatische afkomst. We zijn met vijf deelnemers.
Een zwart geverfde grote ruimte. Een paar tafels aan de zijkant. Stoelen in een halve cirkel. Op veilige afstand. Een aarzelend begin om met elkaar aan de slag te gaan.
Mooie muziek en de heldere uitleg dragen ons – dagen ons op een prettige manier uit om letterlijk en figuurlijk stapjes te maken. We lopen door de ruimte, doen kleine oefeningen in de groep, werken in twee groepjes en een dobbelsteen. De avond ronden we af met twee mini-choreografieën met behulp van die dobbelsteen.
We treden voor elkaar op, verrassen elkaar, voelen de ver – en bewondering voor wat je in zo’n korte tijd met vreemden kan maken. Voldaan en blij.
En alsof dat niet genoeg is, is er voor wie het wil wat lekkers te snacken en te drinken.
Zo wil ‘t dan toch nog zomer worden.
september 2021
Lily Salomon